Gevoel voor getal, passie voor structuur

Muziek ís getal - om dat vast te stellen hoef je geen computerprogrammeur te zijn. De Duitse filosoof, wiskundige en muziekliefhebber Gottfried Wilhelm von Leibniz, 39 jaar ouder dan Bach, wist het al: ‘Muziek is de verborgen rekenoefening van een brein dat zich er niet van bewust is dat het aan het rekenen is’. Menig architect, kunstenaar en componist bewondert het getal, al was het maar in de vorm van de magische verhouding van de gulden snede - Le Corbusier, Mondriaan en, volgens sommigen, Bartók richtten zich ernaar. Twaalftoonsmuziek en serialisme, de wiskundige aanpak van Xenakis en de tijdstruc- turen van Stockhausen – het getal won in de vorige eeuw bij menig componist aan invloed. Het schiep niet alleen orde, het genereerde vooral ideeën.

Robin de Raaff (1968) is computerprogrammeur, maar in de eerste plaats componist. In 2009 was hij de winnaar van de Buma Toonzetters Prijs. Tijdens het Holland Festival 2012 gooide hij hoge ogen met zijn opera Waiting for Miss Monroe. Tien jaar eerder, naar aanleiding van zijn eerdere opera RAAFF, vertelde de componist aan het NRC Handelsblad: ‘Het getal verleent me in orkestwerken een schijn van waarheid, een gevoel dat de dingen kloppen’. Precies ja, in orkestwerken. Want voor het componeren van opera’s bleek zijn structuralistisch cijfermatige aanpak, die hem voordien zoveel ideeën, houvast en ook schoonheid had gebracht, volkomen ongepast.