Muziek en dans, vaak worden ze in één adem genoemd. Logisch ook, want klank en beweging vinden elkaar in tijd en ruimte en klank en ritme zetten een lichaam al snel in beweging. Zeg Thierry de Mey en je ziet Rosas Danst Rosas, zeg Lucinda Childs en je hoort Philip Glass. De talloze tot de verbeelding sprekende voorbeelden verbloemen niet dat je componisten regelmatig hoort mopperen over de abominabele muziekkeuzes van choreografen en dat choreografen het vaak knap lastig vinden om aan een componist te vertellen waar ze naar op zoek zijn. Op artistiek niveau moet het samengaan van muziek en dans dus blijkbaar steeds opnieuw bevochten worden. Als ze samenkomen is daar niks vanzelfsprekends aan en gaat er vaak heel wat aan vooraf.